Pracodawcy i pracownicy są reprezentowani przez europejskich partnerów społecznych UNICE, CEEP i ETUC. Mogą negocjować w zbiorowy sposób jeden z drugim bądź ustalać porozumienia.
Porozumienia zbiorowe nie są same przez się wiążące na poziomie UE. Muszą być implementowane przy pomocy dyrektywy i/lub zgodnie z przepisami prawa pracy w Państwach Członkowskich.
Państwa Członkowskie nie są zobowiązane do implementacji unijnych zbiorowych porozumień, ale muszą zapewnić, że dyrektywy UE oparte na takich porozumieniach są przekształcone w przepisy, kóre obejmują tych nie zrzeszonych w związkach zawodowych.
Jest to nazywane zasadą erga omnes.
Implementacja europejskich porozumień zbiorowych poprzez zbiorowe porozumienia na poziomie narodowym leży w gestii narodowych partnerów społecznych.
W przyszłości
Projekt Konstytucji włącza politykę społeczną do obszaru kompetencji łącznej – w ten sposób przepisy UE automatycznie dominują nad narodowymi.
Nowy Projekt Konstytucji proponuje specjalny artykół dotyczący dialogu społecznego między partnerami społecznymi