Kompromis luksemburski

(Photo: www.morguefile.com)

W czerwcu 1965, francuski Prezydent Charles de Gaulle zapoczątkował bojkot wszystkich posiedzeń Rady - "kryzys pustego fotela".

Na mocy Traktatu Rzymskiego, 1957, w sprawach rolnictwa i budżetu można było decydować na podstawie głosowania większościowego po upływie okresu przejściowego, kiedy głosowano jednomyślnie w tych obszarach. Pod koniec okresu przejściowego De Gaulle odmówił zgody na zniesienie jednomyślnego głosowania i w ten sposób rozpoczął się francuski bojkot.

Do stycznia 1966 odnaleziono kompromis pozwalający Państwom Członkowskim na zawetowanie decyzji, które uznały za “istotny interes narodowy”.

“Kompromis luksemburski” nie posiada statusu prawnego, ale stanowił porozumienie polityczne wyrażone w komunikacie odnoszącym się do nieporozumień pomiędzy Francją a pozostałymi pięcioma państwami członkowskimi, założycielami EWG.
Pomimo tego kompromis był przestrzegany do grudnia 1985, kiedy prezydenci i premierzy Państw Członkowskich zdecydowali się oddalić go w niepamięć, pozwalając sobie nawzajem zaprzeczać, że taka decyzja miała miejsce.

• W 1982, Wielka Brytania próbowała użyć weta przeciwko proponowanej podwyżce cen na produkty rolne, ale pozostałe państwa odmówiły uznania tego sprzeciwu, z tego względu, że celem było ustalenie Rabatu Brytyjskiego.
• Ostanie polityczne weto w sprawie istotnego narodowego interesu zostało zastosowane z powodzeniem w 1984.
• W maju 1988 Grecja usiłowała w nieudany sposób użyć weta.

Prawo weta politycznego, nazywane kompromisem luksemburskim, nie powinno być mylone z prawem weta, jakie posiada każde Państwo Członkowskie UE na mocy traktatów w odniesieniu do obszarów polityk, gdzie obowiązuje zasada jednomyślności.

Traktatem Amstredamskim Wprowadzono nowy rodzaj weta do TUE w odniesieniu do Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa: Państwa Członkowskie mogą ograniczyć zdolność Rady do decydowania na podstawie kwalifikowanej większości poprzez przeniesienie sprawy do Rady Europejskiej, która wówczas musi być uchwalona w jednomyślny sposób.

W przyszłości

Konwent obalił prawo weta w Art. I-22 i I-33. Była prawa ręka Jeana Monneta, Georges Berthoin, zaproponował wprowadzić powtórnie prawo weta w istotnych kwestiach, choć tym razem premier byłby zobowiązany do uzasadnienia weta na szczycie UE. Ta propozycja została rozpowszechniona przez grupę Forum Demokracji w Konwencie w sprawie Przyszłości Europy, z dodatkowym wymogiem, że w sprawie weta musi zadecydować narodowy parlament podczas debaty publicznej.

http://www.essaybank.co.uk/free_coursework/591.html