Aby traktat międzynarodowy był prawnie wiążący w stosunku do państwa, musi zostać podpisany przez głowę państwa lub rządu oraz musi być ratyfikowany.
W liście przesłanym przez głowę państwa danego Państwa Członkowskiego, on lub ona informuje, że dane państwo ratyfikowało Traktat UE. Taki list jest wysyłany do Rządu Włoskiego z historycznych powodów – pierwsze traktaty zostały podposane w Rzymie.
Depozyt listu lub “instrument ratyfikacji” jest końcowym etapem procesu ratyfikacji Traktatu.
W momencie kiedy list ratyfikacyjny zostaje wysłany, nie ma odwrotu od tej decyzji.
Traktaty UE zaczynają obowiązywać według uzgodnionego terminarza w momencie, kiedy wysłane listy (instrumenty) ratyfikacyjne zostały zdeponowane przez wszystkie Państwa Członkowskie.
Uwagi
W przyszłości
Zgodnie z zaproponowanym Projektem, przyszła Konstytucja musi zostać ratyfikowana przez wszystkie Państwa Członkowskie. Jeżeli po upływie dwóch lat w kilku Państwach Członkowskich ciągle nie dojdzie do jej ratyfikacj, Rada Europejska będzie zobligowana rozwiązać zaistniałą sytuację.
Konwent proponuje klauzulę pozwalającą Państwom Członkowskim na opuszczenie UE po podjęciu ich własnej decyzji (Art. I-59). Państwo Członkowskie poinformuje Radę o swojej decyzji i sfinalizuje porozumienie o wycofaniu.
Jeżeli żadne porozumienie nie zostanie osiągnięte, członkowstwo powinno wygasnąć po dwóch latach licząc od momentu notyfikacji. Tymczasem, przyszła Konstytucja nadal będzie obowiązywać. Oznacza to, iż prawo UE, przez okres ponad dwóch lat, będzie miało pierwszeństwo w stosunku do regulacji narodowych, mimo faktu że Państwo Członkowskie wyraziło już chęć opuszczenia UE.
Linki
Zobacz także Ratyfikacja.